Rozdział 13 "Krótkie, kasztanowe włosy"

Budzik dzwoni kiedy jest jeszcze ciemno, więc wyłączam go szybko myśląc, że popełniłam błąd kiedy go nastawiałam. Zaraz jednak się opamiętuję. Miałam przyjść koło piątej rano do wujka pomóc mu w czymś tam… Szybko zbieram przygotowane w nocy rzeczy i udaję się do łazienki. Nie robię makijażu, a włosy związuję w kitkę. Ubieram wygodna legginsy w stylu „galaxy” a do tego obszerną koszulką z żółtą małpką na środku i bluzę w podobnym stylu. Zabieram tylko telefon oraz słuchawki i mogę wychodzić. W ostatniej chwili zauważam, że łyska się i grzmi, do tego okropnie leje. Chwytam za telefon, chcąc zapytać wujka co robić.

- Wujek? Słuchaj, jest burza przyjechałbyś po mnie? A potem podjechalibyśmy do firmy. – proponuje.

- Dobrze. – słyszę w słuchawce. – Zaraz będę.

Szybko naciągam na siebie kurtkę oraz buty mające imitować glany. I wtedy do głowy przychodzi mi pewien pomysł, który mam zamiar zrealizować już dziś po południu.

                Słyszę dźwięk klaksonu więc wychodzę z mieszkania i zamykam drzwi, następnie kieruję się do samochodu. W środku witam się z wujkiem i pytam o samopoczucie cioci i Mimori. Jak się okazuje wszystko jest w porządku.

                Z ciekawości zagaduje wujka, czy nie wie przypadkiem jak idzie tej nowej w Korei.

- Chyba wszystko w porządku, dlaczego pytasz?

- Wujku… bardzo się martwię, ona jest jakaś dziwna i fałszywa. Co jeśli to jakaś fanka? – wypluwam przed nim swoje wątpliwości.

- To nie jest takie proste… chłopcy ją polubili, a nie chcemy, żeby źle o tobie myśleli. – tłumaczy spokojnie.

- Dobra jesteśmy już na miejscu, wiec pójdę i porozmawiam jeszcze z Krisem.

- Będę u siebie w biurze, potem przyjdź mi pomóc.

- Dobrze. – mówię i wychodzę z samochodu.

Przebiegam do budynku tak aby nie zmoknąć zbytnio. Stojąc już „bezpiecznie” za drzwiami zauważam, że życie tętni tu jakby było co najmniej południe.

Szybko udaję się do sali treningowej nie zbyt uważając na ludzi, których mijam, przez co kilka razy na kogoś wpadam. Będąc już na miejscu widzę, że chłopaki ćwiczą układ więc muszę chwilkę zaczekać.

- Kris. Musimy pogadać. – obwieszczam kiedy już kończą.

- Po tak długim czasie mogłabyś nauczyć się mówić do mnie oficjalnie. – stwierdza jak zwykle niezbyt miło, lider.

- A kto powiedział, ze chcę? – odpowiadam mu tym samym.

                Ten tylko wzdycha głośno, zrezygnowany. Wychodzimy na korytarz, gdzie niemal od razu przechodzę do sedna sprawy nie interesując się tym czy nie zrobię z siebie wariatki.

- Słuchaj… - zaczynam pewnie, mimo wątpliwości. – Chyba obydwojgu nam nie podoba się ta dwulicowa… no ona. Tak sobie pomyślałam, że to może być jakaś fanka. I nie mówię tego bo jestem zazdrosna ale boje się, ze jeśli nic nie zrobię to coś się stanie. – oświadczam ze stoickim spokojem.

- Rozumiem. – przyznaje niezbyt zadowolony. – Też dużo o tym myślałem, ale chyba nic nie możemy poradzić. Dziś gadałem z Suho (on też niezbyt ja polubił) i mówił, ze ona jest bratanicą szefa. Co jak pewnie się domyślasz nie jest dla nas dobrą wiadomością. – relacjonuje lider.

- A oni? – palcem wskazuję na salę, z której dopiero co wyszliśmy. – Dalej są w nią tak zapatrzeni?

- Może nie zapatrzeni, ale wczoraj słyszałem jak Luha… -urywa.

- Co Luhan? No mów! –naciskam choć w głębi duszy wiem, że to co zaraz usłyszę będzie bardzo bolesne.

- Słyszałem jak on… - patrzy na mnie niepewnie, jego oczy wyrażają prawdziwy smutek. – Mówił, że chyba wolałby być Koreańczykiem, byleby móc zostać teraz w Korei.

Milknie. Panuje cisza, tak ciężka i nieprzyjemna, że mam ochotę wywrzeszczeć cała moją złość i smutek byleby tylko ją przerwać.

- A – i tak właśnie Yuta okazała swą cała inteligencje światu. Podziękujmy jej za te wzruszające słowa brawami.

- Nie bierz tego do siebie on po prostu… - próbuje mnie jakoś pocieszyć jednak kiedy widzę jak nieudolnie mu to idzie, szybko zmieniam temat.

- Dobra, nie ważne. Pomyśl nad tym co moglibyśmy zrobić, żeby sprawdzić czy jest okay. – mówię i odchodząc krzyczę tylko – Do zobaczenia po południu!

                Ciekawe tylko czy mnie poznasz.

***

Powoli idę ulicą, przeglądając się w niemal, każdej szybkie jaką napotkam na swej drodze. Trochę żal mi tego co zrobiłam, ale było mi to potrzebne. Fioletowe włosy już mnie znudziły, teraz przyszedł czas na coś nowego. Zatrzymuję się przez chwilę przy witrynie cukierni. Ludzie pewnie myślą, że coś ze mną nie tak skoro stoję i przyglądam się wypiekom tak długo, ale nie przeszkadza mi to.

Krótkie kasztanowe włosy i jakby jakaś obca doroślejsza dziewczyna. To właśnie widzę. To ja. Od zawsze lubiłam być na przekór wszystkiemu. Pierwszym krokiem był fiolet, ale teraz postawiłam na bardziej naturalny kolor i wizerunek Tomboya.

Już widzę miny chłopaków kiedy mnie ujrzą, jeszcze rano wyglądałam całkiem normalnie (jak na mnie).

Może nie będzie aż tak źle, w sumie w SM jest już jeden tomboy, czyli Amber z f(x), moja idolka. Od dziecka jakoś niespecjalnie interesowało mnie to co inne dziewczyny uważały za pasjonujące. Wolałam rozmawiać z chłopakami.

No ale nie ważne, nie ma co nad tym rozmyślać. Jestem już w końcu na miejscu. Zakład fryzjerski był na szczęście tylko pół godziny z stąd. Jeszcze tylko jedno zerknięcie w szklane drzwi i mogę wchodzić. Ledwo przekraczam próg , a już dostrzegam ucieszone obliczę sekretarki. Nie podchodzę aby z nią porozmawiać bo nie za bardzo mam na to czas. Wyszłam tylko na piętnaście minut, a nie było mnie półtorej godziny. Szybko wbiegam po schodach i kieruję się do małego ale przytulnego biura wujka. Na razie nie zobaczę się z chłopakami bo maja trening wokalny, a szkoda bo ich miny mogłyby być ciekawe.
                 Zdenerwowana naciskam na klamkę drzwi i wchodzę do pomieszczenia. Jak zawsze jest przepełnione zapachem męskich perfum co przyprawia mnie o mdłości.

- Mógłbyś tu czasem wietrzyć, wiesz? – pytam a on nawet nie podnosi wzroku z nad ekranu laptopa.

- Zawsze to mówisz. – odpowiada nadal nie podnosząc wzroku. – Musisz mi pomóc w…

Urywa a jego źrenice momentalnie się rozszerzają.

- No co? – pytam siląc się na niewinny i zarazem naturalny ton głosu.

- Nic, nic… po prostu mnie zadziwiłaś. Ładnie ci w takich włosach.

I to właśnie kocham u wujka nie dopytuje się, nie ocenia. Jest. Ciocia i wujek są co prawda jedynie namiastką tego co powinnam mieć od niemowlęcych lat, ale to już nie ich wina.

- W czym ci pomóc? – pytam siadając przy nie używanym biurku w rogu pomieszczenia, które od bardzo niedawna należy do mnie.

- Możesz zadzwonić do ludzi, którzy wynajmują nam sale koncertową i zapytać, o której możemy być na miejscu.

Oczywiście szybko wykonuję polecenie i ku mojemu zaskoczeniu chłopcy mają zacząć przygotowania już od dziesiątej rano. Nie żeby osiem godzin to trochę dużo.

Potem robie już cały czas to samo dzwonię, pytam, odpowiadam. Strasznie mnie to męczy ale wiem, ze jestem mu to winna. On pomagała mi przez tyle lat, ze mogę dla niego wykonać parę telefonów.  „Jestem mu coś winna”.  Potarzam sobie przez następną godzinę.

- Ami. Jest już po czternastej masz teraz lekcję. – przypomina, w końcu zaspanym głosem. Zapewne nie spał w nocy.

- Już idę – oświadczam szybko zbierając swoje rzeczy.

Spóźnienia w tym budynku nie są tolerowane, a zwłaszcza w przy tak napiętym grafiku. Chwilę potem stoję przed studiem w oczekiwaniu, aż zakończy się tam jakaś próba. Kiedy w końcu zaczynamy zauważam, że tej nocy EXO spało, bo Luhan nie wygląda aż tak strasznie jak ostatnio.

- Cześć – zaczynam od razu nie zwracając już w sumie uwagi na zdziwione spojrzenia chłopaka. – Dziś zajmiemy się dopracowywaniem szczegółów, oraz jeśli się nam uda dobierzemy odpowiednie akcesoria typu paski, piórka itp. Bo to też jest bardzo ważne.

                Ćwiczenia i dobieranie sprzętu idzie nam szybko. Za szybko. Wiem, że kiedy skończę będę musiała znów zasiąść za biurkiem wdychając odurzający zapach perfum i wypełniając kolejne papiery. A Luhan… on będzie musiał udać się na morderczy trening. Znowu. To konieczne, w końcu musi być perfekcyjnie. Podziwiam ich, naprawdę. Pomimo całej mojej miłości do muzyki nie potrafiłabym tak żyć. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

Przepraszam za ten rozdział, ale jakoś nie miałam ani siły, ani chęci. Opowiadanie będzie toczyło się dalej nie zależnie od tego czy Kris zostanie czy odejdzie. Mam nadzieję, że ten rozdział mimo wszystko nie jest taki zły. 

Dziękuję za wszystkie komentarze ♥