Rozdział 8 " Ktoś Inny"

Niechętnie odchodzę od chłopaka i zaczynam wspinać się po schodach, chcąc udać się do moich „uczniów”, z którymi mam odbyć lekcję.

- Yuta… - słyszę z dołu, wiec odwracam się  i patrzę w miejsce skąd dobiegał głos. – Zobaczymy się jeszcze przed odlotem?

- To się jeszcze okaże… - odpowiadam tajemniczo się uśmiechając.

Szczęśliwa udaję się do sali, w której mają odbyć się zajęcia. Po chwili jestem już na miejscu, nie obywa się oczywiście bez podziękowań od obydwu chłopaków. Gdy tylko zaczynamy grać chłopcy non stop ze sobą rywalizują, któremu lepiej wychodzi. To w sumie nawet zabawne.

Po skończonej lekcji udaję się do szefa wytwórni zapytać o cześć naszej umowy, która jeszcze nie została rozstrzygnięta. Mianowicie, miałam tylko przez jakiś czas latać tak pomiędzy tymi dwoma państwami, potem zaś pracować tylko w Chinach, a tutaj ktoś inny.

- Wiedząc, ze trzeba to, w końcu ustalić pukam do drzwi biura. Odpowiada mi krótkie „proszę”.

- Dzień Dobry. – mówię i kłaniam się, mimo, ze nie jestem pewna czy powinnam wykonywać ten gest.

- Witam. Chciałaś czegoś Amando? – pyta szorstkim głosem, co przyprawia mnie o ciarki.

- Chodzi o naszą umowę – mówi głos przypomina mi jak jako dziecko tłumaczyłam się z czegoś rodzicom… wtedy ich obchodziłam. – Znalazł pan już kogoś za mnie?

- Tak poznasz ją jutro. Chciałbym też abyś sprawdziła jej umiejętności. – tym razem łagodzi ton głosu widząc, ze nie marnuję niepotrzebnie jego czasu.

- Dobrze w takim razie, do widzenia. – oznajmiam i wychodzę na trzęsących się ciągle nogach z pomieszczenia.

Dlaczego rozmowy z nim zawsze wzbudzają we mnie takie negatywne emocje? Ten człowiek zdecydowanie powinien być milszy dla pracowników. Mam tylko nadzieje, ze nie robi chłopakom problemów. Ciekawe co za dziewczynę wybrał sobie na nową „gitarzystkę”. Błagam niech to nie będzie jakaś debilka. Której w głowie tylko sława chłopaków. Postaram się to zresztą sprawdzić, jak tylko będę mogła najlepiej. Wiem, ze to głupie ale ja się naprawdę martwię, chociaż w sumie niema o co. Jezu, gdyby ktoś kiedykolwiek chciał spisać moje myśli, byłyby tak chaotyczne, ze nie sposób byłoby je zrozumieć.

- Amanda! – słyszę za sobą znajomy głos. Odwracam się szybko na piecie i widzę szeroko uśmiechniętego Krisa.

- O cześć! – co ten mój głos taki zdenerwowany?

- Cześć. Ej, mam pytanie… Nie chciałbyś może przyjść do nas na kolację? – pyta, mam tylko nadzieje, ze nie widzi moich lekkich rumieńców, które z prędkością światła wdarły się na moją twarz.

- Um, a nie będę przeszkadzać?

- Ami! Gdybyś miała przeszkadzać, to bym cie nie zaprosił…

- Dobrze w takim razie chętnie przyjdę. Wyślesz mi adres SMSem?

-Dobrze. Do wieczora.

- Bay, bay.

Wymieniamy się numerami i wreszcie udaję się przed budynek. Zaciągam się „Świerzym powietrzem i dzwonie po taksówkę. Już po chwili siedzę w pojeździe zastanawiając się nad sensem życia. Bo ja chyba go nie widzę. Nigdy nie pasowałam do otoczenia. Byłam inna, nie przeszkadzało mi to, ale było męczące. Mało kto rozumie moje słowa. Zresztą kiedy je wypowiadam nawet dla mnie stają się pozbawione jakiego kol wiek sensu. Jestem głupia, bardzo. Na dodatek nie tak słodko głupiutka, tylko po prostu głupia.

Z rozmyślań wyrywa mnie tylko to, ze stoję przed drzwiami mieszkania i muszę sięgnąć po klucze, ukryte głęboko w czeluściach damskiej torebki. Oto cała ja, nie pamiętam teraz nawet jak zapłaciłam kierowcy. Musze chyba zacząć ćwiczyć swój mózg bo nie będzie ze mną dobrze.

Kiedy jestem już rozebrana udaję się niemal natychmiast do kuchni, już mam robić sobie coś do zjedzenia, ale w ostatniej chwili przypominam sobie o zaproszeniu Wu Fana. Spoglądam zrezygnowana na zegarek i widzę, ze jest już po szesnastej. Szybko pisze SMS do chłopaka pytając o której mam być u nich. Po chwili dostaję wiadomość, ze o osiemnastej mam być u nich. Czyli jeszcze coś zjem…

Ucieszona biorę się za robienie sałatki. Kroję wszystkie potrzebne składniki, dodaję sosu i gotowe. Siadam przy blacie kuchennym i jem czytając jednocześnie. Akcja szybko się rozkręca, a książka niemal wciąga mnie do środka, wiec kiedy po raz kolejny spoglądam na zegarek wiszący nad drzwiami staromodnej kuchni jest już po siedemnastej.  Jeśli teraz nie przestanę czytać to nie przestanę wcale wiec lepiej zacznę już się przygotowywać do kolacji.

Szybko wkładam brudne naczynia do zmywarki wyłączając jednocześnie laptopa. Idę do sypialni po drodze włączając jakiś kanał muzyczny, bo nie lubię ciszy. Do ubrania wybieram brzoskwiniową koszulę z lekkiego materiału i szare spodnie marchewki, do tego wisior na długim łańcuchu i jestem już prawie gotowa, jeszcze tylko makijaż. Szybkim krokiem udaję się do łazienki, tam delikatnie się maluję i udałam włosy prostownica w delikatne fale. Wychodząc już z łazienki utrwalam wszystko lakierem. Biorę do ręki telefon i spoglądam na godzinę, mam jeszcze trzydzieści minut. Z lekkim zdenerwowaniem pakuję do kopertówki telefon, chusteczki i inne potrzebne mi rzeczy. W tym samym czasie dzwonię po taksówkę . Jest za dziesięć, a dorm chłopaków jest jakieś piętnaście minut drogi stąd. Idealnie. Jeszcze tylko psiknięcie perfumom, przeglądnięcie się w lustrze i mogę wychodzić. Od razu stwierdzam, że botki na koturnie ni były najlepszym pomysłem. Jak ja nie lubię wysokich butów. No ale i tak jadę samochodem wiec to raczej bez różnicy.

Po dłuższej chwili stoję przed drzwiami ogromnego mieszkania zespołu, a nogi trzęsą mi się jak galaretki. Kurde. Mogłam tu jednak nie przychodzić, mogłam coś wymyślić…

Niepewnie naciskam na dzwonek i czekam, kiedy w końcu ktoś raczy otworzyć widzę przed sobą uśmiechniętego Baekhyuna.

- Cześć! Jesteś w końcu… głodny jestem a Kyungsoo i Lay podobno przygotowali coś pysznego. – śmieje się.

 - Cześć! Co za miłe powitanie! – odpowiadam podobni jak on siejąc się, chociaż bardziej ze zdenerwowania.

W przed pokoju z ulgą zdejmuję niewygodne obuwie. Nigdy więcej, od dziś chodzę w trampkach. Jedzenie jeszcze nie jest gotowe więc chłopcy zapraszają mnie do salonu, gdzie znaczna cześć zespołu ogląda jakąś idiotyczną dramę w telewizji. Witam się jeszcze z obecnymi w salonie i siadam na kanapie obok zajętego oglądaniem Krisa. Już  po chwili z kuchni, (jak się domyślam) słychać Wołanie o pomoc. Kai i SuHo niemal od razu i bez żadnych sprzeciwów. Jeszcze rozumiem SuHo jako lider ma obowiązki, ale Kai? Naprawdę?

Zaczynam się już naprawdę wciągać w tą durnotę z telewizji, kiedy słyszę wołanie Kyungsoo.

- Kolacja gotowa!

- Uch… w końcu. – słyszę za plecami i już po chwili widzę Baekhyuna pędzącego korytarzem.

- To się nazywa gościnność. – prycha Kris ze swoją wredną miną. – Do jadalni tędy. – wskazuje i bierze mnie pod rękę niczym dżentelmen z innej epoki.

Kątem oka zerkam na ZiTao, który wygląda jakby był zły na cały świat. A temu co znowu? Zwariuję jak tak dalej pójdzie. Taki mały książę z niego…

- Tak właściwie chciałam ci coś powiedzieć. To znaczy całemu zespołowi, ale najpierw tobie! W końcu jesteś liderem. – oświadczam na jednym wdechu a ten momentalnie się zatrzymuje.

- Coś się stało? Iść po SuHo? – wyraz jego twarzy z kamiennej zmienia się w zmartwioną w tak szybkim tempie, ze zastanawiam się czy to ćwiczył.

- Nie, nie ty wystarczysz… - dopiero po chwili uświadamiam sobie jak źle musiało to zabrzmieć. – To znaczy… chodzi o to, że nie mogę uczyć i Luhana, i Sehuna. Będę musiała zrezygnować z pracy tutaj. Jutro ma przyjść dziewczyna, która zajmie moje miejsce. – jego oczy momentalnie robią się tak wielkie, że można by go niemal pomylić z Kyungsoo. Patrzy tak chwilę aż w końcu słyszę jego drżący głos.

- Odchodzisz od nas?

- Co?! Nie! To znaczy… Te wszystkie przeloty wiele kosztują, a tak jedna osoba będzie uczyć w Korei, a druga w Chinach.- tłumaczę szybko, obserwując zdenerwowanego chłopaka.

- Um. Chłopakom będzie smutno… Szkoda, ze w tym zespole nic nie jest zależne od nas. – uśmiecha się smutno.

Przytulam go delikatnie szepcząc, żeby się nie smucił, zostaję w Chinach. W końcu stwierdzam, że trzeba iść bo bo dziwnie zniknęliśmy na długo.

----------------------------------------------------

Wyszedł bardzo chaotyczny prawda? Przepraszam za to. Dziękuję za komentarze, i rady. Będę się starać pisać coraz lepiej. Następny rozdział powinien pojawić sie za tydzień. ♥ Jeśli już tu jesteście to komentujcie.

Ask