Prolog

Moje największe marzenie, uwolnić się od rodziny. Moje drugie największe marzenie? Robić w życiu, to co kocham. Obydwa właśnie się spełniają.
Spoglądam przez okno na jedną z ulic Pekinu, co ja tu w ogóle robię? No tak, spełniam moje drugie największe marzenie. Zapewne każdy choć z nazwy kojarzy zespół muzyczny EXO. To właśnie, dwóch członków tego zespołu będę uczyć gry na gitarze. Co najlepsze Co tydzień mam latać pomiędzy Pekinem, a Seulem. Mimo to cieszę się, że tu jestem. Lubię k-pop i ciekawi mnie jak to wszystko naprawdę wygląda. Mój pracodawca i „wujek” w jednym zapewnił mi wszystko: mieszkanie z wyposażeniem, co miesięczną wypłatę i mało wolnego. W końcu i tak nikogo tu nie znam.
- Panno Torres może pai wejść. – słyszę głos sekretarki za moimi plecami.
- Tak… Już… - mówię wyrywając się z  zamyślenia.
Kiedy tylko wchodzę do środka uderza mnie zapach męskich perfum.
- Przewietrzyłbyś tu, straszna duchota. – mówię podchodząc do okna.
- Dobrze, dobrze. Ale zajmijmy się ważniejszymi sprawami. Wiesz jak ma wyglądać, twoja praca? – mówi już mniej oficjalnie.
- Tak. Mniej więcej tak, tylko… boję się, że jak nie powiem jakiś zwrotów używanych w chińskim, lub Koreańskim, to ich obrażę. Mógłbyś im wytłumaczyć, ze nie do końca jeszcze ogarniam te języki?
- Hym… Myślę, że faktycznie powinienem powiedzieć im, ze kultura w Europie ma nieco inne zasady. – mówi spoglądając w sufit. – Jak ci się tu podoba?
- Przecież wiesz. Wszędzie lepiej niż w domu… Dziękuję ci z całego serca za to, że mogę tu być i robić to co kocham… Nie wiem czy wiesz, ale spełniłeś z ciocią moje dwa największe marzenia. – mówię siląc się na obojętny ton. Po mojej przemowie nastaję chwila ciszy.
- Jutro macie pierwsza lekcję… - mówi po chwili. – I proszę nie przesadzaj.
-Będę gotowa o ósmej, dobrze? W końcu to pięć minut drogi a zaczynam o ósmej trzydzieści. – mówię przyglądając się zdjęciom cioci na burku. – Przyjedziesz po mnie?

- Będę za piętnaście. – mówi i wychodzimy z gabinetu.

Do mieszkania odwozi mnie sekretarka wujka. Już od pierwszych minut wydaje mi się być, naprawdę miła. Po tej przejażdżce wydaje mi się jakbym znała ją o wiele dłużej. Opowiada mi o chłopakach z zespołu i ciągle się śmieje. Co pomaga mi zapanować nad strachem, przed jutrzejszym dniem. Pani JuSung wysadza mnie pod budynkiem. Następnie czeka, aż wejdę do środka i odjeżdża. Nie mieszkam z ciocią i wujkiem, bo zdecydowaliśmy, ze jestem już na tyle dorosła aby mieszkać sama, po za tym za niedługo ciocia będzie rodzić a ja lubię się wysypiać. Nigdy nie będę w stanie powie dziękować im za to, ze mnie przygarnęli a teraz jeszcze dzięki nim mogę się sama utrzymywać. Kto inny chciałby taka jedynaczkę wdającą się w bójki?
Kiedy wreszcie otwieram drzwi mieszkania, chłonę po raz kolejny od przyjazdu jego widok. Jest piękne. Taki o jakim opowiadałam cioci, kiedy myślałam, ze nie zostanę u nich najdłużej. W ogóle dużo w tedy paplałam. Idę do kuchni i wstawiam popcorn do mikrofali. Kiedy po kilku minutach jest już gotowy nalewam sobie jeszcze coli do szklanki, i idę ze wszystkim przed telewizor. W nim leci akurat jakaś gala, a raczej powtórka gali z Seulu, na której było całe EXO. Nadal mam pewne problemy z odróżnianiem ich, ale jestem pewna, że dobrze rozpoznaję Tao i Krisa. Widzę też chłopaków, których mam uczyć, ale za nic nie wiem, który, to który.
Po chwili zaczyna mnie to nudzić, więc zaczynam skakać po kanałach. W końcu natrafiam na jakiś film, którego za nic nie rozumiem. Oglądając oczy same mi się zamykają, a powieki robią się ciężkie.
W końcu usypiam, a śni mi się jakiś przystojny azjata o różowych włosach. Ja chyba takich przyciągam…

~~~~~~~~~~~~~~~

No i jest prolog. Następny notki będą dłuższe. :) Miłego czytania :) (mogę się tu pojawić śladowe ilości HunHana i orzeszków arachidowych) :D