Rozdział 9 "Zostań"

Powoli na drżących nogach wchodzę do kuchni i niemal od razu mówię EXO o zaistniałej sytuacji. Widzę przed oczami dwanaście różnych emocji, stanów, zachowań. Znam ich od jakiś dwóch miesięcy, ale… tak bardzo się z nimi zżyłam…

- Ami… - czuję jak Kai mnie przytula i serce wybucha mi kawałek po kawałku, jak gdyby ktoś podłożył w nim ładunki wybuchowe. Poczułam jak jedna z niechcianych łez sunie cichutko po moim zaczerwienionym policzku. 

- Przepraszam chciałabym móc pracować też tutaj, ale tak się nie da… zresztą tłumaczyłam wam to już. – głos łamie mi się niemiłosiernie co staram się zamaskować.

- Ale dlaczego masz uczyć mnie nie jego? – pyta z wyrzutem i smutkiem Tęczuś.

- Mam rodzinę w Pekinie, ale spokojnie w tym tygodniu masz zajęcia ze mną, a potem będziemy się jeszcze widywać. – uspokajam młodszego chłopaka ciągle trwając w uścisku

W końcu muszę się oderwać od ciepłych ramion chłopaka bo Kyungsoo ogłasza, że powinniśmy coś zjeść. Z chęcią się z nim zgadzamy. Ciągle nie mogę pogodzić się z tym, ze połowy tych ludzi nie będę już tak często widywać.

Siedząc przy stole staram się jak mogę skupić na pysznym jedzeniu, które chłopcy przygotowali. Nie wiem dlaczego ale mam wrażenie, że Tao jest jakiś nadzwyczaj szczęśliwy jak na takie okoliczności. Może tylko mi się wydaje… Sama nie wiem, zawsze miałam problem z odczytywaniem zamysłów innych ludzi. W sumie mam problem z odgadnięciem co sama czuję, a to już nie jest normalne. Kiedy tylko mi na czymś zależy oszukam sama siebie wymyślając tysiące argumentów na „tak”. Ale jest czegoś sie boję zrobię zupełnie na odwrót, tylko po to aby przekonać sama siebie, że to bez  sensu.

Po skończonym dniu głównym D.O i Kai idą po deser, a w jadalni zapada nieprzyjemna cisza.

Dałabym wszystko, aby móc rozpłynąć się w powietrzu.

- Przepraszam. – udaje mi się w końcu wykrztusić.

- Nie masz za co! – mówi szybko Xiumin. – Przecież to nie twoja wina, zresztą to nie mogło się udać Korea jest zbyt daleko… - nie jest dane mu dokończyć, gdyż brutalnie przerywa mu Sehun.

- Sugerujesz coś?

- Wiesz dobrze, że nie o to mu chodziło! Bilety lotnicze są drogie, nawet z obniżkami, więc SM nie może sobie na to pozwolić. – wyjaśnia spokojnie Suho.

- Gdzie ten deser? – wtrąca się nagle zainteresowany jedzeniem Chanyeol, a w jego oczach widzę niebezpieczne iskierki.

- No właśnie… też chętnie zjadłabym coś słodkiego. – próbuje zmienić temat i na nieszczęście mi się to nie udaje.

- Amanda… - zaczyna Xiumin, ale tym razem to ja mu przerywam.

- Yuta, mówcie Yuta błagam…

- W takim razie Yuta, może zostaniesz dziś u nas na noc?! – jest wyraźnie zadowolony ze swojego pomysłu.

- Eee… - jąkam się ale nie dane jest mi dokończyć.

- Tak! Zostań za niedługo już nie będziemy się aż tak często widywać, korzystajmy póki możemy. – popiera kolegę Sehun.

- To chyba nie jest dobry pomysł. – informuję smutnym głosem.

- Co? Dlaczego? Chyba, ze nie chcesz zostać. – mówią i pytają naraz.

- Byłoby mi miło, ale manager nie będzie miał nic przeciwko? – pytam szczerze bojąc się ponurego człowieka, który chyba nigdy normalnie ze mną nie rozmawiał. W sumie wujek  też taki jest w kontaktach z innymi.

- Coś ty! On cie lubi, zresztą nas jest więcej, możemy go zabić i zakopać w ogródku. – śmiało deklaruje Baekhyun wiedząc, ze tego typu żarty mnie nie przestraszą.

- Nie mam ubrań…

- Poradzimy sobie, niczym się nie przejmuj. – uśmiecha się miło Tao, co dodaje mi otuchy, wiec po chwili się zgadam.

Kończymy kolację i chłopcy postawiają, że będę spać, w którymś z ich pokoi. Wybrali więc po jednym przedstawicielu każdego z pomieszczeń i uznali, że rozwiążą to po męsku… grając w Papier, Kamień, Nożyce. Jak dzieci….

Wygrał Tao, który skakał po pokoju jak małe dziecko, które w nagrodę za posłuszność dostało lizaka.

- Przyniosę ci coś do spania. – mówi obojętnie Kris, jego głos w jakiś dziwny sposób mnie uspokaja.

Już po chwili stoję w łazience z wyciągniętą i bardzo za dużą koszulką z napisem „Kris” w rękach. Do tego dostałam jakieś dresy, które muszę mocno związać na biodrach, aby nie spadły. Z rezygnacją spoglądam w lustro, Jak z kiepskich filmów dla nastolatków. Wyglądałabym zapewne uroczo gdyby nie moja naturalna umiejętność, która nazywam „ Nie będę słodka nawet jeśli wytarzam się w  czekoladzie”. Krótka nazwa prawda?

- W końcu wychodzę z łazienki i czuje się nieswojo widząc ich w wszystkich w „piżamach”, składających się jedynie z szortów i koszulek.

- O jesteś nareszcie. – zaczyna Chen nie odrywając wzroku od ekranu. – Już się baliśmy, że cie kosmici porwali czy coś.

- Śmieszne. – stwierdzam bez zainteresowania zaczepką chłopaka. – Która godzina?

- Po 20:00 więc jeszcze nie tak późno. – informuje Kanadyjczyk spoglądając na zegarek. – Usiądź. – wskazuje na miejsce obok siebie na dużej kanapie.

- Ten film jest nudny, zróbmy coś innego. – zaczyna marudzić Lay.

- Jesteś taki mądry to wymyśl coś lepszego. – odgryza się SuHo, który wpadł na pomysł sensu.

- Zagrajmy w butelkę. – śmieje się Chanyeol, a ja w duchu błagam żeby to naprawdę był żart.

- Świetny pomysł. – wołają wszyscy chórkiem.

Ja przerażona? Wcale. Nie mam nic do ukrycia. No może oprócz tego, że śnicie mi się po nocach. No to po mnie. Jeszcze jak zapytają czy któryś z nich mi się podoba… no niby nikt, ale stres jest. W każdym razie, grunt to dyplomacja.

Zamyślona nie zauważam nawet, ze Tao zdążył już przynieść butelkę, i połowa zespołu siedzi po turecku na dywanie.

- Usiądźmy w kole, żeby nie było nieporozumień. – zarządza tym swoim niezainteresowanym głosem Kris.

Bez słowa ześlizguję się z kanapy i usadzam pomiędzy Luhanem i Sehunem. Kiedy wszyscy są już gotowi zaczynamy zabawę. Pierwszy kręci oczywiście Chen, czyli mogę się spodziewać tak krępującego pytania, że nawet jeśli nie będzie skierowane do mnie zrobię się cała czerwona. Butelka kręci się i kręci bez końca, Az w końcu wypada na Kai’a. Uf…

- Em… Oglądałeś kiedykolwiek filmy dla dorosłych? – pyta jakby chodziło o to jakie bułki wybrać na śniadanie.  

- Nie! – zaprzecza szybko.

- W tej grze chodzi o mówienie prawdy… - śmieje się pod nosem D.O.

Zaraz czy ja widziałam jak Kris posyła złe spojrzenie w stronę Chena a ten zawstydzony pochyla głowę?

- Teraz ty. – oznajmia podekscytowany Baekhyun wskazując na Jongina.

Ten nieco drżącą ręką wprawia naczynie w ruch. Tu chyba naprawdę zachodzą jakieś załamania czasowe bo to niemal niemożliwe aby ona kręciła się tak długo. W końcu zatrzymuje się na Tao… Teraz może być naprawdę ciekawie..

- No więc… - zaczyna.

- Czekaj musze iść o łazienki! – krzyczy nagle Tao i wybiega z pomieszczenia.

Po salonie od razu rozlega się pomruk niezadowolenia.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

Przepraszam, za tą jakość iż a to ze tak długo musieliście czekać, ale przygotowania do świąt całkowicie mnie pochłonęły... tyle do sprzątania. Mam nadzieję, że nie jest aż tak źle. 

WESOŁYCH ŚWIĄT! 

ASK.